ترک اعتیاد ریتالین

متیل‌فنیدات یا به انگلیسی Methylphenidate یک داروی تجویزی با نام تجاری ریتالین است. از دیگر نام‌های تجاری متیل‌فنیدات می‌توان به کنسرتا و بیفنتین اشاره کرد؛ این دارو از ترکیبات مشابه آمفتامین‌ها است.

ریتالین به عنوان یک محرک سیستم عصبی مرکزی، معمولاً برای درمان اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی (ADHD)، حمله خواب (نارکولپسی)، افسردگی و کمبود حواس و هوشیاری تجویز می‌شود.

این ماده ممکن است از طریق خوراکی یا پوست جذب شوند و جالب است بدانید، این دارو در فرهنگ عامه به “قرص شب امتحان” شهرت دارد.

داروی ریتالین در دسته مواد محرک قرار می‌گیرد و از نظر شدت اثرگذاری و عوارض در میانه طیفی قرار دارد که یک طرف آن کافئین و در طرف دیگر موادی با اثرات شدید مانند کوکائین، MDMA (اکستازی) و مت‌آمفتامین (شیشه) قرار دارند. این داروی محرک نیمه عمر ۴ ساعته دارد.

داروهایی مانند ریتالین که برای درمان طیف اختلالات ADHD تجویز می‌شوند، بر مواد شیمیایی مغز از جمله دوپامین و نوراپی‌نفرین تأثیر می‌گذارند.

اثر ریتالین بر مغز عمدتاً در قشر مغز مشاهده می‌شود که مسئولیت عملکردهایی مانند کنترل تکانه، حل مسئله و برنامه‌ریزی را به عهده دارند. ریتالین نوعی بازدارنده باز جذب دوپامین است، یعنی این که باعث می‌شود دوپامین بیشتری در دسترس مغز باشد و غلظت نوراپی‌نفرین را افزایش می‌دهد.

میل شدید به ریتالین در زمان شروع ترک آن به دلیل تأثیر دارو بر انتقال دهنده عصبی دوپامین در مغز ازعوارض بسیار رایج است. استفاده طولانی مدت از آمفتامین‌ها می‌تواند بر نحوه تولید دوپامین در مغز تأثیر بگذارد و پس از ترک مدتی طول بکشد تا مغز به حالت عادی برگردد.

در این مدت بسیاری از افراد هوس‌های شدیدی را تجربه می‌کنند، زیرا مغز از نظر شیمیایی در حال سازگاری با عدم وجود دارو است. البته درمان‌ها و ابزارهایی برای کمک به مدیریت هوس و تمایل به مصرف ریتالین مانند درمان رفتاری شناختی، ذهن آگاهی و مدیتیشن وجود دارد.